2012/12/23

Przeżyłem kolejny koniec świata i wszystko, co dostaniecie to ta kiepska nota.


Wytrawne zdjęcie cegłą, robione rozedrganą ręką.
Jest całkiem spora garść całkiem sensownych powodów, przez które nie było mnie tutaj aż od jedenastu dni. Serio. Dwa z nich widać po lewej - "Adventure Time: Hey Ice King! Why'd you steal our garbage?!!" na NDS oraz bezbłędne "The Hitchhiker's Guide to the Galaxy" pióra niesamowitego Douglasa Adamsa. Oraz, oczywiście, wyczekiwany powrót Najlepszej z Narzeczonych.



Grę ukończyłem jakieś pół godziny temu (chociaż jest opcja New Game+, kusi). Książkę sobie dawkuję, za bardzo mnie cieszy, żebym ją pochłonął za szybko, nawet, jeżeli po niej będę miał jeszcze pięć książek do przeczytania.

W ogóle, zabawna historia z zakupem tej książki. Wdepnąłem na allegro z silnym postanowieniem zakupu, wyszukałem po przystępnej cenie, zajrzałem do aukcji i zauważyłem, że bydle ma ponad trzysta dwadzieścia stron. Dla porównania, książka z aukcji obok miała stron sto sześćdziesiąt. Jak napisałem do pana prowadzącego aukcję, jakim cudem jego książka kosztując dwa złote więcej ma dwa razy więcej w środku, odpisał, że w sumie nie spojrzał i w środku są dwa sety fotosów z planu filmu, dwadzieścia stron posłowia i pięćdziesiąt stron wywiadów z głównymi aktorami. Jeszcze nigdy nie kliknąłem tak szybko na "Kup Teraz", jak po odebraniu tamtej wiadomości. Jeszcze raz dziękuję panu sprzedającemu.

Swoją drogą, po tym, jak Vonen mnie oświecił, że to nie jest "tak o" pięć części plus jedna nei od Adamsa, tylko trylogia podzielona na zbiory książek, to zajrzałem na allegro, żeby sprawdzić po ile chodzi druga część. Zobaczyłem to:

Kliknij, powiększ.
I też nie potrzebowałem dużo czasu do namysłu. Nawet nie pisałem do nikogo, po prostu wziąłem. Bardzo sobie cenię momenty w których allegro pokazuje, że można złapać coś dobrego za dobrą cenę. Zwłaszcza, jak są to dobre książki.
Obserwowałem sobie ostatnio internety z nieco luźniejszej perspektywy. Hitem w kilkanaście sekund stała się Chytra Baba z Radomia. Fenomen mnie zastanawia o tyle, że już następnego dnia Radar w Esce Rock był jej poświęcony. Normalnym dla mnie jest, że interneciki się bawią przy takich rzeczach, robią różniaste przeróbki zdjęć (niektóre bezcenne, przyznaję), ale jakim cudem to urosło już do zjawiska społecznego? Albo internet ma swój sezon ogórkowy, albo ludzie istotnie robią się niesamowicie głupi, że takie rzeczy stają się tak absorbujące. Ludzie, ogarnijcie się. Marzy mi się świat, w którym każdy, kto czerpie mądrości życiowe tylko z pudelka dostanie darmową książkę i ją przeczyta. Może kiedyś.


Tej podobne do dostania na etsy.com
Ustawiłem sobie limit pisania jednej noty na tydzień, jako minimum. Wyszedłem z założenia, że przez tydzień zdarzy się wystarczająco ciekawych rzeczy dookoła mnie, żebym miał o czym pisać. Sprytnie, prawda? Niestety, każdy, kto miał okazję ze mną pracować, wie, że ja i deadline to minęliśmy się przy porodzie. Swoją drogą mocno dosłownie, byłem dwa tygodnie po dacie. Bardzo dobrze moją ciężką relację z terminami oddaje cytat widoczny z prawej strony, pan Adams jak zwykle dobry na wszystko. Bardzo sobie cenię jego styl za idealną mieszankę złośliwości, cynizmu i ironii. Udawało mu się utrzymać balans pomiędzy tymi składnikami, jednocześnie nie robiąc tego kosztem fabuły, jak to mają w zwyczaju niektórzy scenarzyści seriali, khem, khem.


Jak już pisałem, poza rozpływaniem się nad geniuszem pana Adamsa i nieprzerwaną radością z najważniejszego powrotu w tym roku, zajęty byłem też tą oto produkcją:


Dla każdego fana serii pożywka wręcz matematyczna. Grafika, animacja, humor, fabuła, you name it, you have it. Gra może nie jest jakoś bardzo długa, ale zapewnia sporo rozrywki. IGN nawet posunął się do przyznania, że gra jest równie dobra, co Zelda i obdarował Finna i Jake'a zgrabną oceną 8,5. Szkoda tylko, że jest mało głosów, zaledwie parę linijek. Niemniej, jeżeli cenisz sobie Adventure Time, to zagraj w tę grę. Jest boska.

Z wieści dalszych - skończyłem dwadzieścia cztery lata, uczciłem to małą imprezą, na którą namówił mnie Tomasz, który też zajął się organizacją. Było bardzo przyjemnie i dziękuję wszystkim przybyłym, jesteście kochani. Fajnie jest wiedzieć, że ma się takich dobrych ludzi pod ręką. Wygrywacie internety.

Przeżyliśmy kolejny koniec świata. Najpierw internet dostał cybersraczki z hasłem "21 grudnia będzie najbardziej irytującym dniem w historii facebooka", konsekwentnie czyniąc każdy dzień najbardziej irytującym. Teraz, na postapokalipsiu mamy kolejny wysyp haseł o tym, jak bardzo beznadziejne te obiecane ognie piekielne, bo nic nie było i w ogóle bieda. Jezu, ludzie. Weźcie teraz kalendarz grudniów, podobno kończy się w maju, czy coś. Za to plusy dla pierwszego, który odniósł słynne słowa Nostradamusa:

Z kraju spokojnego poranka koniec nadejdzie, gdy tańczącego konia 9 okręgów otaczać będzie.
Odniósł do miliardowego wyświetlenia Gangnam Style. Z wrażenia nawet Super Express o tym pisał. Swoją drogą, ciekaw jestem, czy ktoś gdzieś nie poczuł się chociaż troszkę zdruzgotany tym, że te ciężkie słowa zamiast do końca świata, ognistych ogonów na niebie, apokalipsy, dewastacji i pożogi odnoszą się do jednego, radosnego Koreańczyka przed czterdziestką. Jest w tym coś takiego... Nie wiem. Płytkiego? 

Nie zrozumcie mnie źle. Jestem jak najbardziej za tym, żeby ulice nie spływały krwią. Ulice są spoko takie, jakie są.

Zastanawiałem się nad tym, co wam zostawić dziś do posłuchania i przypomniało mi się, co przyczepiło się do mnie w pracy, w której miałem niesamowitą okazję spędzić trzynaście godzin wczoraj. Miłego i do przeczytania niedługo - w wigilię nota świąteczna.


2012/12/12

Zbyt biała dla czarnych.

Spojrzałem na dzisiejszą datę i nie zauważyłem nic. W pracy za to uświadomiono mnie jakieś czterdzieści pięć razy (bo każdy kierowca przy każdym liście przewozowym na każdym wyjeździe), że jest fajna data. Po dwudziestym razie nie chciało mi się nawet odpowiadać "no nie?". Dotarło też do mnie, że po dwunastu konsekwentnych razach nie spotka nas już za tej kadencji życiowej powtarzalna data. To trochę przygnębiające. Satsu optymistycznie napisała mi na facebooku, że wystarczy, że przebijemy setkę i doczekamy. Wyśmiałem ten pomysł.

Moja poprzednia nota miała całkiem spory odzew, głównie kanałami prywatnymi. Od wyrazów zrozumienia po ofertę pracy. To było miłe, dziękuję wam za wsparcie. 


Oraz zaskakujące i trochę smutne jest to, ilu z nas ma takie problemy. Przyznam, że wyrzucenie tego z systemu wypisując to wszystko na blogu sprawiło, że zrobiło mi się trochę lżej na duszy i jakoś spokojniej przeżyłem kolejne dni. Nadal były pełne stresu, niedoboru ludzi i naciąganiu wielu rzeczy, ale jakoś tak... Spokojniej. Z większym dystansem. Poszedłem za mądrą radą z komentarza Leszka i nadal pracuję i ogarniam najlepiej jak potrafię. Tak samo istotna jest informacja z obrazka powyżej. Im mniej się przejmujesz, tym mniej się stresujesz. Nabierzmy wszyscy tego dystansu, odczepmy się od tego, co nas wkurwia i zróbmy coś miłego. Jakby ktoś mnie zobaczył teraz, to normalnie oaza spokoju - Hey z radia, otwarta butelka czerwonego, półsłodkiego wina, radosne, nieco monotonne klepanie w klawiaturę i zastanawianie się dlaczego jedna edycja The Hitchhiker's Guide to the Galaxy ma 160 stron, a druga 328. Mam nadzieję, że miły/a pan/i z allegro mi szybko odpisze, chcę sobie w końcu kupić tę knigę. Chodzi za mną od gimnazjum i jakoś nigdy się nie złożyło.

Pojutrze wraca Najlepsza z Narzeczonych. Nie mogę wysiedzieć z radości. DAMN!

Z innych ciekawostek o których zapewne słyszał każdy przeciętny użyszkodnik sieci i do czego piję w tytule - Miss Francji. Jeżeli ktoś nie wie, to z radością wtajemniczę:
Jest sobie dziewczę dziewiętnastoletnie, Marine Lorphelin, które miało szczęście, zaszczyt, etc, zostać Miss. Co mogło pójść nie tak? WSZYSTKO. Bo panienka Lorphelin jest zbyt biała i wybranie jej było rasistowskie, bo ona w ogóle nie wygląda jak porządna Francuzka, ta studentka z Lyonu. Według organizacji  zrzeszającej mniejszości etniczne w kraju porządnych win i zacnych serów, zdecydowanie lepiej oddałaby korzenie Francji panineka czarnoskóra z Karaibów. Coś fantastycznego. Ja może mam te nieszczęsne, stereotypowe spojrzenie buca zza granicy, ale dla mnie młoda Marine wygląda jak Francuzka której obraz mi wpojono za dzieciaka. Tylko powinna mieć jeszcze beret, biały golf w poziome, czerwone paski oraz bagietkę w jednej dłoni, a w drugiej papieros w długiej fifce. Ale co ja wiem, nigdy Francji nie widziałem. Zresztą, z opowieści Dextera raczej rysuje się kraj nieco makabrycznie odbiegający od moich wyobrażeń, zatem będę się trzymał dziecięcych ułud wpompowanych we mnie przez tę okropną telewizję. Dobrze mi z tym.

Kolejnym obrazoburczym materiałem był dla mnie artykuł z Focusa o tym, że wampiry nie miałyby prawa bytu, bo każdy z nich miałby okropną cukrzycę i śniadą cerę. Suck it, Twilight fans.

Dla informacji ogólnej: według danych dostarczonych mi przez jednego z naszych kierowców, koniec świata zapowiedziany na 21 grudnia (godzina 10:00 czasu Moskiewskiego) odwołano z bliżej niewyjaśnionych przyczyn. Możecie swoje konserwy zachować na lepsze czasy. Wyobraziłem sobie Pana Prezydenta Świata, który wychodzi i mówi "Słuchajcie, odwołujemy to, Markowi nie leży, musi iść z kotem do weterynarza. Dogadamy inny termin, wracajcie do swoich obowiązków". Pan Prezydent Świata był wysokim brunetem. Był także żydowskim, czarnym Azjatą z korzeniami Indiańskimi. Tak, żeby wkurwić wszystkich po równo.

Czas zakończyć ten wpis o niczym tradycyjną piosenką. Na dzisiaj mam dla was kawałek, który cały dzień siedział mi w głowie i jest wcale niezły:


Chociaż nie ukrywam, że wolałem, jak śpiewał z nimi Tomasz Kłaptocz. Mam bardzo duży dylemat odnośnie tego zespołu, po zmianie wokalisty nadal są świetni, przy czym ni cholery nie pasują mi do stylu starych Akuratów, do których sentyment mam potężny, bo ich koncert był moim pierwszy koncertem w życiu. Teraz na ich koncert bym nie poszedł, bo pomimo tego, że stworzyli trochę materiału z Piotrem Wróblem nadal część mnie bałaby się, że spróbują zagrać coś ze starszych czasów. Jakby wystartowali z nową nazwą, na rozkręcenie tylko podpisując, że skład eks-Akurat to pewnie też by się spokojnie wybili. Kiedyś z Palnikiem żartowaliśmy, że powinni nazwać się Azaliż.

Z kolei Myslovitz z Michałem Kowalonkiem to zajebiste nieporozumienie. Brzmią jak Mysłowicki zespół indie zamiast zgrabnego alternatywnego rocka okraszonego Rojkowym zawodzeniem.

Do przeczytania!

2012/12/10

Kilka setek owiec.


Nie mogę spać. Po raz kolejny przed poranną zmianą mam problem z przestawieniem sobie zegara. Przez dwa tygodnie chodzę na takie zmiany, jak 15:00 - 23:00, 20:00 - 04:00, 23:00 - 07:00, aż tu nagle i złowieszczo pojawia się tydzień z pracą, która nad ranem się rozpoczyna, a nie kończy. Za oknem szaro, mogło być gorzej, wszystko w życiu zdarzyć się może, cytując za Farben Lehre.


W takie na wpół bezsenne (bo w końcu spałem dwie godziny!) noce wiele rzeczy przechodzi mi przez głowę. Jedną z nich jest moja praca. Jak zaczynałem w tym miejscu niespełna półtora roku temu, wszystko wyglądało inaczej. Jarało mnie to, bardzo. Byliśmy młodym magazynem, który miał dużo do udowodnienia spółce, ja byłem świeżym pracownikiem, który miał dużo do udowodnienia pracodawcy, było nas niewielu na tych dwunastu tysiącach metrach kwadratowych, bo jeszcze większość ludzi była w starym magazynie, w Swarzędzu. I zdanie każdego z nas się liczyło. Jak miałeś pomysł, mówiło się o nim głośno. Jak się sprawdzał, to rewelacyjnie, jak nie, to cóż, życie. Może ktoś inny znajdzie lepszy sposób na rozwiązanie problemu. 

I to było ekstra, wiecie? Każdy miał wpływ na pracę, którą wykonuje, czując, że dzięki temu ma dużo większą kontrolę nad jakością tego, co robi.

Nie mogliście nie zauważyć czasu przeszłego. No właśnie. Wiecie, jak teraz to wygląda? Przenieśmy się do tak zwanej "brutalnej teraźniejszości". Dużo się pozmieniało, ja zdążyłem dwa razy awansować, przeniesiono mnie na inną zmianę, dostałem nowego kierownika, zmienił się zastępca kierownika magazynu, pracy i ludzi przybyło, pojawiła się nowa kierownik zmiany. Cud, że z Damianem ciągle trzymamy się razem. W każdym razie, zaczęto nas uczyć, że myślenie jest przereklamowane i bez przyszłości. Że jakby nie było, trzeba sobie radzić. I to pies, że ktoś nie pomyślał i brakuje ludzie, to nieistotne, że informacje są nieprzekazywane przez tydzień, aż coś się stanie, to nieważne, że za odstawanie zaczęto odcinać głowy, zamiast nagradzać. Za ukłon w stronę militarnej historii naszego kraju uważam to, że partyzanckie akcje są cenione najbardziej, szkoda tylko, że są to partyzanckie akcje donosicielskie. Ludzie zaczynają sobie patrzeć na ręce, a kierownik czerpie najwyraźniej przyjemność z mówienia nam rzeczy pokroju "Ach, w przyszłym tygodniu jesteś ze mną na zmianie? Ale masz przerąbane" i omiatania biura wzrokiem godnym pana patrzącego na ścierwo.

I co? Odpyskujesz? Wiesz, że rynek ciężki i pracę chcesz zachować. Zarobek nie jest najgorszy, ale powoli zaczyna to przerastać. Ile można się w tym babrać? Pracownicy przychodzą i pytają się o wolne, o kasę, o podwyżki, bo kierownik puścił plotę, że będą, a ty musisz przekuć kierownicze "Co, znów przyszli? Haha, powodzenia" w logiczny i prosty komunikat o tym, że pracy ciągle więcej, warunki się nie poprawiają, wydawane jest na siłę wolne (chociaż bezpodstawnie) i że muszą dawać radę.

Mile widziany jest owczy pęd, przyjść na osiem godzin w wyznaczonym terminie, robić za pięć osób, wyjść do domu, powtórzyć. Tak w nieskończoność. Dostać wcześniejsze powiadomienie o audycie, kontroli, "nalocie", wszystko ładnie wysprzątać i na litość, uśmiechać się. 

Jak mądrze usłyszałem, "Kiedy będziesz próbował walczyć, przegrasz od razu. Wywalą cię i zastąpią. Rób, co każą, odpowiadaj prosto, mów, że a i b. Nie mów, że między a i b jest x podniesiony do kwadratu, dodany do pierwiastka trzeciego stopnia y i że trzeba z tego wyciągnąć deltę. I uśmiechaj się. Jak będziesz miał taką minę, to od razu pomyślą, że z nich szydzisz".

Owce. wszystko owce. Kilka setek owiec zamkniętych na parę godzin w hali, wymieniających się przy wejściu z kolejnymi baranami, odbijając karty minutowe, starając się nie spóźnić, bo wtedy trzeba odrobić pół godziny. I dostaje się rozmowę korygującą. I zabierają premię. Bo mogą. Ich prawo, ich przestrzeń. Do szeregu i robić pokorne "baa", kmiocie.

Ta praca nadal ma trochę jasnych stron, nie mówię, że nie. Co nie zmienia faktu, że mam silne wrażenie, że coraz więcej agentów bardzo starannie ich szuka i je eliminuje. Po prostu z oczu traci się jakiś konkretny cel, sprawienie, żeby to miejsce nie było takie zimne i okropne. W głowie pozostaje tylko złota myśl przewodnia, gówno leci szczeblami w dół. Mało to motywujące.

Noszę w sobie te nieprzyjemności od jakiegoś czasu i w końcu trzeba je wypluć. Zwłaszcza, jak jest się jakąś godzinę przed wyjściem do pracy. Uśmiech numer pięć, kamizelka na plecy, identyfikator na szyję, butelka z wodą w dłoń i walczyć, walczyć, walczyć. Ciekaw jestem jak jest u was z pracą, też tak.. Nieznośnie?



A tak zupełnie z innej beczki, świętujemy dzisiaj urodziny Augusty Ady King, hrabiny Lovelace. Dlaczego to jest dla mnie takie przyjemne, zapytacie? Ponieważ hrabina Lovelace była pierwszym programistą na świecie, tworzącą pod maszynę Babbage'a, która miała zaistnieć ponad sto lat po jej śmierci. Szanujmy panią hrabinę. Należy jej się.

Za oknem biała śmierć, w kubku paruje mi Theraflu Extra Grip na zmęczone gardło, Cholinex gotuje się do wyskoczenia z blistra i podwójnym saltem wyląduje w mych ustach. Obym wyzdrowiał przed powrotem Najlepszej z Narzeczonych, to już w piątek! Ach, nie mogę się doczekać.

Dzisiejsza nuta: 


Czyli nieśmiertelnie fantastyczni The Rolling Stones z nowym, wybornym kawałkiem. Nie macie pojęcia, jak bardzo się ucieszyłem, jak zostało mi to wysłane. Obejrzyjcie też ich klip do tej cudownej nuty.

Do przeczytania!

2012/12/04

Na Koniec Świata i jeszcze dalej.

Stęskniłem się za widokiem tej walizy.
 Wiecie... Są takie dni, tygodnie, miesiące, że na człowieka siada. Mocno, boleśnie, bo ludzie, bo czas, bo praca, bo szkoła, bo cokolwiek. Sam ostatnio byłem w takiej kropce, zaatakowało mnie trochę nieprzyjemności, parę rzeczy mi ciążyły brutalnie.
I tutaj warto się resetować, znaleźć sobie jakieś wyjście, punkt na reset, wygrzebać parę dni i parę osób i parę eventów i zapchać się tym tak, żeby nic i nikt nie był w stanie tego spieprzyć.

To dostałem od tego weekendu, od piątku wzwyż. Wszystko zaczęło się od bardzo niewinnego planu pójścia na koncert, o którym pisałem we wcześniejszych notach, Koniec Świata w Klubie U Bazyla, na który wybraliśmy się z koleżanką Kasią, która z takimi imprezami była w ogóle nieobyta i był jej to pierwszy koncert rockowy, co całą sytuację czyniło jeszcze fajniejszą.

Wszystko zaczęło się bardzo niewinnie, okazało się, że przed Końcami jeszcze dwa inne, młode zespoły, z których jeden wyglądał jak banda hipsterów, którzy wymknęli się z piwnic swoich matek, śpiewali o smutku, nienawiści i miłości. Zajęło mi to jakieś dwa piwa, żeby ogarnąć tę półgodzinną szopkę. Po nich wszedł zespół Skrzydlaci, którzy najwyraźniej nie dogadali się stylistycznie - wyglądali jakby życie poświęcili reggae, a grali wypłukany heavy metal.

Kulturalnie przemilczę.

Każdy zmęczony, każdy szczęśliwy.

Ale och, ale ach, w końcu, wreszcie, doczekałem się moich ulubieńców na scenie. Po wszystkich dostępnych problemach technicznych rozpoczęli granie i uwierzcie mi, grali wybornie. Koleżankę Kasię przyczepiłem do barierki mówiąc, że bliżej i bezpieczniej nie będzie, a sam utonąłem w zlepku mięsa, potu, materiałów bawełnianych i muzyki, z którego składał się tłum. Szefostwo klubu powinno poważnie przemyśleć kwestię wentylacji sali koncertowej po tym, co tam się działo. Już po pierwszej piosence wszyscy byli mokrzy, po dwóch byliśmy w stanie, w którym jakby nas oblać wiadrami z wodą, to tylko byłoby nam bardziej sucho. Głos zawijał się w zmordowanych gardłach, kapela powoli traciła marynarki, musząc odrobinę psuć swoje wyborne stylówy, każdy uśmiechnięty. Ludzie mieli w sobie tyle energii, że udało im się uszkodzić rurę, która biegła pod sufitem. Nie celowo, ktoś zaczepił.

Ze strony repertuaru i muzyki - jeden z najlepszych koncertów Końców ever, a na paru byłem. Pierwszy raz słyszałem kawałki z Hotelu Polonia na żywo i było warto. Ze starszych piosenek to zbrakło mi Porąbanej Nocy, a wpasowałaby się idealnie. Dwie godziny show, na końcu z duchoty i zmęczenia nawet Dżekiemu zaczynało brakować głosu. Wybornie, panowie, chylę czoła, czekam na powrót do Poznania, będę na pewno. Koleżance Kasi też bardzo się podobało.

Niech podsumowaniem koncertu będzie te oto zdjęcie moich martensów z odłożonym brudem i solą z potu:



Oczywiście życie byłoby słabe i proste, gdyby wieczór skończył się tak, o, zatem prosto po koncercie Koleżanka Kasia odwiozła mnie na domówkę Skrzydelf, gdzie uprzejmie dano mi ręcznik i udostępniono prysznic. Na szczęście byłem na tyle zmyślny, że miałem ciuchy na zmianę. Zawsze zabierajcie na koncerty ciuchy na zmianę. Chyba, że to poważna muzyka Litewska, czy coś. Wtedy raczej nie trzeba, ale nie jestem do końca pewien, co ludzie tam sobie robią.

Domóweczka bardzo sympatyczna, aczkolwiek dla mnie krótka, bo dotarłem późno, byłem poobijany i miałem upośledzony głos. Po drodze zaczął padać mi telefon, do domu miałem daleko, zostałem przenocowany razem z bandą ludzi w jednym pokoju i...

...zaczęła się sobota. A sobota oznaczała jedno:
            

Poznańskie Dni Fantastytki! Po wybornych dwóch godzinach snu dodreptałem nieprzytomny, próbowałem w czymś pomóc na rozstawianiu, spotkałem się z Crusią (A, przepraszam, Szanowną Panią Redaktor Naczelną Portalu Carpe Noctem, Agnieszką Brodzik) i Faay. Zaliczyłem bardzo ekskluzywną prelekcję Crusi, powłóczyłem się trochę, poszliśmy do McDonalda na "jedzenie", znaleźliśmy dowód na to, że Poznań to miasto radości i uśmiechu (dowód poniżej) i ogólnie spędziliśmy miło czas. 
Brama przy ulicy Kantaka, zdjęcie od Faay.
To był miły, spokojny dzień, którego bardzo, bardzo mi było trzeba. Udaliśmy się później na prelekcję o konwentach i przyszłorocznym Pyrkonie, telefon mi padł do reszty. Nie pamiętałem jak fajnie jest nie być dostępnym na telefon. Wszystko było jakoś łatwiejsze, jedynie chciałbym przeprosić Najlepszą z Narzeczonych za stres wywołany zniknięciem zewsząd.

Po prelekcji zostałem zabrany przez Skrzydelf na stare reklamy Star Wars, dzięki którym mogłem udowodnić wszystkim, że w Warszawie mieszkają Sithowie (booyah!). Po tej cudnej aktywności z dziewczynami ewakuowaliśmy się na obiad i imprezę, którą zamknąłem weekend, czyli na PDFową rozgrzewkę przed Pyrkonem, na rzecz czego wynajęto cały lokal miłego klubu Hana-bi. Co tam się działo, niechaj tam zostanie, pochwalę się tylko, że wylosowano mi darmowe wejście na Pyrkon 2013, zatem marzec zapowiada mi się intensywnie. Najpierw w połowie miesiąca mam do zaliczenia koncert Amandy Palmer w stolicy, niedługo później konwent. W końcu uda mi się dotrzeć, po dwóch latach prób. Musi się udać, nie?

Niedzielę odchorowałem spokojnie w łóżku, należało mi się. Jeszcze raz dziękuję wszystkim, którzy zrobili mi weekend i pozwolili się zrestetować. Poniedziałek bardzo brutalnie mi przypomniał o rzeczywistości, ale i tak to jakoś.. Spływa. Cholera, było fantastycznie. Wszystkim tego życzę.

Dzisiejsza piosenka to Hey - Do Rycerzy, Do Szlachty, Do Mieszczan. Twórczość Kasi Nosowskiej towarzyszy mi od dziecka - za sprawą Siostry - i nigdy mnie nie zawiodła. Singiel promujący nowy album to udowadnia, a o czym jest...? Ile komentarzy na youtube, tyle interpretacji. Dla mnie jest po prostu dobrym tłem do wszystkiego. I jakoś chce się powoli potańczyć.




Polecam też teledysk z impresją Katarzyny Nosowskiej, jest niezwykły w swej prostocie.

Do przeczytania!