2012/10/31

Dobre rady pana Krytyka.


Bez instagramu jedyne co mam to niewyraźne zdjęcia telefonem.
Zostałem szczęśliwym posiadaczem jednego ze stu egzemplarzy "Zeznań Niekrytego Krytyka" z autografem. Wydawnictwo Zielona Sowa zrobiło mnie w konia i nie powiedziało, że w tym preorderze drożej bo podpis, ale jestem w stanie im to wybaczyć. Ku chwale lansiku.

Paczka dotarła do mnie w niefortunnym momencie, bo czekałem na prezent wymieniony w poprzedniej notce, także pierwszy raz w życiu byłem rozczarowany znalezieniem książki po otwarciu drzwi. Rozpakowałem ją, spodobało mi się wydanie - mam słabość do książek które mają dobudowane skrzydełkowe zakładki, to mi bardzo wszystko ułatwia.

Tym bardziej, że nie pamiętam kiedy po raz ostatni miałem logiczną zakładkę do książki. Jeżeli ktoś zastanawiał się co chcę na urodziny, to już wiecie.

Oprawa błyszcząca, litery duże, autograf ładny (widzieliście zdjęcie? Widzieliście? ZAPŁACIŁEM ZA TEN AUTOGRAF!), litery duże, co sprzyja mojej wadzie wzroku. Czas na zagłębienie się w treść.

Podoba mi się to, co pan Frączyk napisał i w jakim stylu pisał. Podobają mi się cytaty na wstępach do rozdziałów i tematy jakich się podejmował. Jak zapewne wielu czytelnikom bardzo do gustu przypadł mi rozdział szósty i ogólna interaktywność książki co ładnie widać przy zamieszczonych kodach QR ładnie uzupełniających zawartością treść. Podoba mi się jak uwydatnia kilka istotnych rzeczy. Bardzo, bardzo podoba mi się bezpośredniość ostatniego rozdziału. Jest prosty i doskonały.

Natomiast nie do końca podoba mi się to jak wiele to ma wspólnego z podręcznikami do życia i panami którzy ze scen grzmią o tym, że trzeba uwierzyć w siebie i się da. Nie jestem fanem lajfstajlowych rad a ta księga jest ich pełna. Pewnie dlatego przez cały czas czytania w głowie miałem tytuł tej piosenki.

Nie zrozumcie mnie źle, lajfstajlowe rady nie są złe, a pan Frączyk daje całkiem sensowne i mądre rady. Ba, powiem nawet że to pierwsza książka która ma taką ilość tej treści którą udało mi się przeczytać od początku do końca w około trzy dni podróżami autobusem i w domu, okazyjnie. Za to szacunek Krytykowi się należy, niewątpliwie. Pozwolę się posunąć nawet do tego, że powiem, że ludzie powinni słuchać tego, co pisał, bo pisał mądrze i z sensem.

Po prostu osobiście jestem zrażony do takich rzeczy, bo dla mnie nie działają, przy czym jestem przypadkiem wyjątkowo zepsutym. Z drugiej strony hej, zmusiło mnie to do robienia tego co kocham i co chciałbym robić zawsze - do pisania. Czyli działa. Cholera, przechytrzył mnie!

Podsumowując krótki i subiektywny opis - czy warto? Tak. Jeżeli jesteście zaznajomieni z twórczością Niekrytego Krytyka to naprawdę warto. Jeżeli nie jesteście, to ta lektura może być fajną bramką na przyszłe doznania. Chociaż moim paskudnym zdaniem uważam, że jak pracował w Radiu Zet i zaczął pracę nad książką to poziom jego filmów nieco spadł (ten o Bobie Budowniczym nadal wymazuję z pamięci) tak mimo wszystko warto się z nim zaznajomić. Nawet jeżeli nie dlatego że się z nim zgadzacie to chociażby dlatego, że facet spełnił Polish Dream i przeszedł od youtubera do.. No, autora książki, radiowca, ZPG (Zajebiście Popularnego Gościa) i zrobił to tylko i wyłącznie pasją, ciężką pracą i stawianiu na jedną kartę o czym też jest w książce. Przeczytajcie ją. Może zaczniecie pracować nad jakąś pasją.

Tutaj zamieszczam informację na boku - zamierzam wysłać mail do pana Krytyka z linkiem do tej noty, daję tutaj niniejszym wyzwanie: Panie Frączyński! Jak pan to przeczyta to niech pan zostawi komentarz!~

He, he, he, cwaniactwo.


Całkiem na boku chciałbym się wam pożalić, że miałem dzień całkowicie do dupy. Ale spoko, mam czteropak. Teraz z górki.

Wszystkim mentalnie zaangażowanym w święto zmarłych życzę miłego grobbingu, wszystkim mentalnie zaangażowanych w Halloween życzę fajnych imprez. I dużo cukierków. Dużo.


Do przeczytania!


EDIT:

Zapomniałem o piosence! Przepraszam!

Z okazji trupich moje ukochane nuty Burtonowskie:


2012/10/29

Poznań Game Arena 2012. I tak w ogóle weekend.

Nie ukrywam, że dużo czasu zajęło mi ustalenie co ja właściwie chcę napisać o PGA. Patrząc na to jak szybko cały internet wyniuchał, że jest kolejna impreza którą można niemożebnie zjechać to skorzystał z tej sposobności tak szybko jak szybko internet z takich okazji korzysta.

Czyli naprawdę bardzo szybko.

Czy zasłużenie? Nie spotkałem się z innym zdaniem niż potwierdzającym zniesmaczenie imprezą. Olaz na którego wpadliśmy przed wejściem powiedział zgrabnie "Widzimy się za pięć minut. Tyle będziecie potrzebowali żeby stwierdzić, że tam nic nie ma". W pewnym sensie były to słowa mądrości, targi były pustawe, nudne, nieciekawe i zepsute. Tłum był przy turnieju League of Legends (który dla esportu jest tym czym speedwalking dla olimpiady), kolejki ciągnęły się do jedynego źródła pokarmu, czyli stoiska z pizzą i jakiegoś podobno kina ileśtam D.

Oto moja "ha, nie mam zamiaru stać w tej kolejce" mina.
LoL. Uwierzycie, że robili turniej 1v1?

Był dział z grami retro, były koszulki, były gry, był samochód z dupy, był traktor bo Farm Simulator 2013. Było kilka hostess w tym jedna z cierpieniem w oczach. Była scena na której jedna z twarzy CD-Action z braku pomysłu na bycie twórczym wyciągał ludzi którzy opowiadali suchary. Poprawne politycznie. Było pomieszczenie z losowymi konsolami i losowymi grami. 

Ponadczasowe rozwiązania, he he he.
Palnik z panią cierpiącą.












Było też piętro na którym były wykłady i prezentacja Indie Game: The Movie co jest filmem na tyle dobrym, że miałem w preorderze na Steam ale tam znów było tak niesamowicie duszno i gorąco, że ani sekundy nie próbowaliśmy wysiedzieć. Dla szczerości dodam, że nawet parę rzeczy fajnych było. Na pewno je sobie kiedyś przypomnę.

Po ewakuacji przeszliśmy do pawilonu z targami hobby. NAJLEPSZA. DECYZJA. TAMTEGO. DNIA. Przywitał nas wielki, dmuchany traktor, modele pojazdów, quadrocoptery, mistrzów Jedi (true story!), największy tor do gry w kapsle jaki w życiu widziałem, cokolwiek chcecie. Do tego obok był cały osobny pawilon poświęcony makietom kolei, niesamowicie detaliczne oraz... Ryby. Bo tak. Pójście do tamtego miejsca sprawiło że przestaliśmy żałować dotoczenia się na teren Międzynarodowych Targów Poznańskich tego dnia.

To jest tor do gry w KAPSLE!

Także podsumowując sobotnią wyprawę na PGA? Poszedłem na Poznań Game Arena. Bawiłem się świetnie, ale nagle zauważyłem że pomyliłem pawilony. A tak całkiem serio? Podobno trzy lata temu ta impreza była absolutnie rewelacyjna. W tym roku dali ciała chyba na każdym polu. Mam wrażenie, że po prostu chcieli zarobić na marce, ale podjęli się tego ludzie którzy nie potrafili ogarnąć niczego co powinni. To bardzo smutne. Może następnym razem wezmą przykład z targów hobby? Chociaż obawiam się, że po takiej smutnej klapie może następnego razu nie być. Trzymam kciuki jednak że będzie i PGA się odkuje. nie powodując w nas takiego zniesmaczenia, że czuliśmy że nie ma po co wracać w niedzielę. 
Wszystkie zdjęcia z imprez zrobione Palniczym iPhone można znaleźć klikając tutaj.


And now for something completely different...

Ogólna radość weekendowa. Przyjechał Palnik, nie widziałem go na oczy chyba 2 lata. W piątek - jak było wspomniane - po zrobieniu najlepszych fryt na świecie upiliśmy się radośnie oglądając Annie Hall ("Śmieję się głośno oglądając ten film, ale w środku płaczę rzewnymi łzami", jak podsumował mądrze Palnik), jakiś dziwny brytyjski film pseudokomediowy dla nastolatków, słuchając muzyki i mordując się niesamowicie. Tęskniłem za łajdaczyną, jest najlepszy na świecie. Po sobotnim rozczarowaniu PGA zdecydowaliśmy że zamieniamy próby pójścia tam po raz drugi na sobotnią, całonocną imprezę urodzinową, czego też nie żałowaliśmy. 

Swoją drogą taka ciekawostka, była Skrzydelf. Zawsze jak jest Skrzydelf kończymy zakładając kult religijny będąc w pewnym stopniu upojenia. Tym razem padło na Brassicanizm, czyli kult radosnych wyznawców kapusty. Gwoli wyjaśnienia - koreczki były powbijane w srebrne cosie, które okazały się być połówkami dorodnych kapust. Z Palnikiem doszliśmy do wniosku, że jedyny sposób na osiągnięcie apogeum szczęścia tego wieczoru to sprawienie że jedna z połówek zostanie zjedzona przez uczestników imprezy. Ze Skrzydelf zrobiliśmy z tego kult. I wiecie co? Udało nam się. Tacy zarąbiści jesteśmy.

Zaufaj mi, jestem pastorem. No, ugryź.
To nie stół. To kościół.





Zabawa była przeprzednia, solenizantom dziękujemy jeszcze raz (sto lat Paszko, sto lat StSzyszka!) a gospodarza z tego miejsca zapewniam, że swoją szklankę odzyska, umytą i nieuszkodzoną. Nie pytajcie. Pozdrawiam także tajemniczego człowieka który dał się złapać na to, że mydło w łazience miało kształt kawałka tortu i je ugryzł. Szacunek.

Niedziela została spędzona na powolnym umieraniu, odstawianiu Palnika na dworzec i zastanawianiu się jak można czuć się tak paskudnie i oddychać. Ale hej, nie żałujemy niczego! Jako bonus dodam zdjęcie Palnika jak skacowany przegląda tumblr na iPhone w Starbucks na nowym dworcu: 



Na koniec chciałbym napisać osobno podziękowania dla Najlepszej z Narzeczonych. Widzicie, jest tak, że ja nie mogę słuchać normalnej muzyki, czego przykładem jest mój ulubiony zespół, Machinae Supremacy to Szwedzka ekipa grająca SID metal. Figures. W każdym razie clue jest takie, że o ich płytę zarąbiście ciężko w Polsce normalnymi kanałami dystrybucyjnymi (na pięć krążków wiem, że można ściągać jeden przez Empik z czasem oczekiwania wynoszącym trzy tygodnie) a oni niedawno wypuścili nowe CD. Co zrobiła Najlepsza z Narzeczonych? Załatwiła mi to:



To, czyli preorderowy zestaw z tiszertem który mogliście zaobserwować na zdjęciach z PGA. Jeżeli kobieta kocha cię na tyle, że dowiaduje się czego byś naprawdę bardzo chciał, sprawdza jak i kiedy można to dostać, a później sprawia, że leci to ciebie przez pół świata żebyś miał wcześniejszy prezent urodzinowy to wyjdź za nią, bo to właśnie ta. Serio.

Na pożegnanie dla wytrwałych singiel ze świeżej płyty MaSu:


Wytrwałym gratuluję i do przeczytania!

2012/10/24

Dziś jest dzień na śmierć. Z Amandą Palmer.

Dziś jest dzień na nicnierobienie. Dziś jest dzień na subtelne zdychanie w niepościelonym łóżku, gdzie jedną połowę zajmuje zwaliste ciało podmiotu lirycznego a drugą z braku sensownego wypełnienia przestrzeni zajmują jej szlafrok, dwie czy tam trzy książki, torba, jej kołdra, pluszak, konsola, wszystko co powinienem sprzątnąć ale nie potrafię. 




Bo dzień dzisiejszy nie ma sensu. Tak to czasem działa. Budzisz się po czterech godzinach, niecałych, chociaż kładłeś się spać absolutnie wykończony, budzisz się wypruty z sił i emocji i wszystkiego i cieczy i pokarmów i nienawiści i radości i zastanawiasz się czy nie trzeba było kiedyś wyciągnąć rękę po szczęście w tabletkach.

A z głośników leci Amanda Palmer.

Masz nastrój nieokreślony i niezrozumiały, jest spoko ale do dupy, jest okropnie ale znośnie. Jak to było? Jest chujowo, ale stabilnie? Niechaj i tak będzie, stabilność to rzecz poszukiwana. Nie wiem dlaczego jestem taki zmechacony, to bez sensu. Za to wygląda na to, że jedna noc w pracy załatwiła trzy tygodnie bez tejże w sposób wzorowy, absolutnie wycinając ze mnie z chirurgiczną precyzją wypoczęcie, siły witalne, zdolność spania ośmiu godzin i czasy w których się budziłem i nic mnie nie bolało. Za to pomimo boleści całego ciała udało mi się zrobić moją dzienną porcję A6W. Booyah.

Abstrahując, za sprawą Macieja zostałem zaangażowany w nasz kwartalnik pracowniczy. Tak naprawdę zaangażowany jest każdy któremu się chce cokolwiek, ale wiecie, dziki szpan. Czy coś. Dążę do tego, że moja weekendowa wyprawa na Poznań Game Arena nabierze wartości redaktorskich, tyle wygrać. Tutaj oczywiście wrażenia też opiszę, nie mogę się doczekać. Będę nocował palnika, pozjeżdżają się ludzie, będzie super.

Ale trzeba dotrwać. W pewien sposób przeraża mnie to jak szybko ta praca mnie spaliła po powrocie. Muszę znów wpaść w rytm, przestanę zauważać jak bardzo się psuję przy niej.

Mam dziś jeden z tych do-niczego-się-nigdy-nie-nadawałem-i-nie-będę-nadawał dni. To okropne uczucie, nie potrafię się z niego odgrzebać kiedy ono przygniata mnie kolejnymi warstwami nie trawienia braku wykształcenia, braku oczytania, zachowywaniu się jak atencyjna kurwa, to ta siła która sprawia że najpierw czujesz się zbyt niedoskonały żeby zrobić danego dnia cokolwiek a później wpycha ci do mózgu wyrzuty sumienia że nic nie robisz. Bo hej, jasne, jesteś do dupy, twój punkt skupienia uwagi to kawałki sekund bo zachowujesz się jakbyś miał ADD, nie powinieneś rozmawiać z ludźmi bo się ośmieszasz, skończenie artykułu dłuższego niż pół strony na wikipedii to ból ale w sumie mógłbyś coś zrobić nie? Jezu, ile masz zamiar leżeć i kwiczeć, chociaż leż, przeszkadzasz, PATRZ, KOTEK, e, nie kocha cię.

Mniej więcej tak to wygląda i (nie) działa dziś. Trzeba się będzie postawić na nogi? Albo przeczekać. Ostatnio głównie siedzę, przeczekuję, cokolwiek. To działa. czekanie to jest coś, co robię wybornie.

Odkryłem dziś Amandę Palmer jako piosenkarkę. W moim aktualnym stanie umysłowym mam niesamowite wrażenie, że jest niewykluczone, że T. mi tłumaczyła kim ona faktycznie jest, ale od pewnego momentu życia żyłem w przeświadczeniu że jest jakąś aktorką (ma takie aktorskie nazwisko...) i osobowością internetową, bo ma tumblr, aż tu nagle. Inna sprawa, że moja tragiczna uwaga sprawiła, że przeczytanie artykułu na wiki o niej zajęło mi dwadzieścia pięć minut i robiłem to czytając co jakiś czas losowe akapity. Jakim cudem ludzie potrafią czytać na monitorach tyle rzeczy? Znaczy, no, ja mam swoje problemy w tę stronę, jasne, rozpraszają mnie zakładki, komunikatory, świat, wszystko, ale myślę że i bez tego byłoby okrutnie ciężko. W każdym razie Amanda Palmer, co poznałem po wokalu, jest obecna w moim życiu muzycznym od dosyć dawna, bo leciała z laptopa T. co jakiś czas, jej piosenki są fajne, wpadające w ucho, a sama jej postać jest.. intrygująca. Podoba mi się jak tak naprawdę w jej twórczości nie ma jakiejś określonej reguły, na plus ma to że sprawia wrażenie jakby robiła piosenki na poczekaniu, co jej wpadnie to zaśpiewa. No i ma świetny głos. 

Z drugiej strony wszystko jest kwestią gustu, a ze mnie cielę a nie krytyk muzyczny, do tego zmordowany, to wiecie. Zachować dystans.

Wczoraj (przedwczoraj?) czytałem o Wrocławskim studencie który zdecydował się przeżyć październik za 31zł, podrzucił blazeroot. Czasem jak patrzę na mój stan konta gdy mam więcej miesiąca niż wypłaty to uważam, że jak media faktycznie takie wyczyny jarają to codziennie byłoby o polskiej rodzinie która żyje z zasiłku czy renty. Żaden wyczyn, panie student, przygotowanie do życia w starości bardziej.

Tym optymistycznym akcentem kończę na dziś. Powylewałem trochę gorzkich żali, trochę mi lepiej. Na koniec w nagrodę za wytrwałość zostawiam wam piosenkę fantastycznej Amandy Palmer, którą dedykuję Blejkowi:


Tak złośliwie trochę. Ale wiecie. To przyjaciel. Zrozumie.

2012/10/23

Niebieski samochód w żółtym świetle wydaje się zielony.

Jest taki moment w którym kończą się wymówki. Bo zawsze pisałem rano. Bo zawsze pisałem w nocy. Bo do pisania potrzebuję więcej emocji. Bo jestem nieprzyzwyczajony do nowej klawiatury. Bo najlepiej pisze mi się o 05:30 z deprywacją snu, na kacu i w autobusie 840 z Gliwic do Katowic. 

Niedawno rozmawiałem o tym chwilę z T. Podrzuciła mi później ten obrazek. Zrobiło mi się tak głupio, że stwierdziłem, że powinienem ze sobą cokolwiek zrobić i rozgrzać wreszcie palce. W końcu minął ponad rok od kiedy cokolwiek napisałem. Tak bardziej.  

Ostatnio Cicik założyła bloga i uświadomiła mi, że google prowadzi statystyki odwiedzeń blogspotów (duh, jakich statystyk google NIE robi?). Spojrzałem w swoje, ponad 2000 razy spojrzano w te litery. To cholernie miłe. 


Ale nadal nie potrafiłem się do niczego zebrać. Ale cholera, dlaczego nie? Po prostu zrobię jak za starych, dobrych czasów: kawa, słuchawki, klawiatura, ekran, co w głowie to w klawiszach.

W końcu robię to dla siebie!

Zatem heja, start, ponowny, z rozmachem (no, może nie aż takim), z nowym krążkiem Billy'ego Talenta na pełnej mocy pompowanej prosto w mózg. Bo tak należy. To tak działa.

Co u mnie? Zaręczyłem się, jakby ktoś przegapił. O, patrzcie jakie urocze mamy zdjęcie pierścionkowe z T.:

Podziwiajcie ten urok!

Do tego przez ostatni rok ciągle trzymam tę samą pracę, dwa razy awansowałem i jest różnie. Ludzie są jacy są, w większości spoko, w mniejszości nie spoko. Ale gdzie tak nie jest, prawda? Gorzej, że praca ponownie zabrała mi szkołę do której z uporem maniaka wracam. Tym razem od stycznia, deadline na marzec, nawet pani dyrektor idzie mi na rękę jak tylko może, nie pozwolimy jej zawieść, prawda? No nie wypada.

Moja luba aktualnie przebywa w Norwegii na Erasmusie, co ja przechodzę chujowo. Wraca 14 grudnia, mam zaznaczone w kalendarzu, odliczam dni osobno i odbijam się od kątów oczekując, skajpiąc, wydając fortunę na smsy i nie wiedząc co ze sobą zrobić. Generalnie to nie jest spoko, ani trochę i za cholerę nie lubię o tym rozmawiać, także tanecznym krokiem idziemy dalej.

Dziś ostatni wieczór mojego urlopu, nie było mnie w pracy od 28 września. Najpierw tydzień pechowego zwolnienia chorobowego, później zasłużone dwa tygodnie urlopu. Spędziłem go oczywiście na Śląsku. Oczywiście nie piłem bodajże jeden dzień. Nie liczę dnia wyjazdu. Było super, Teoria pełniła mi funkcję domu zastępczego, za co chłopakom serdecznie dziękuję, ludzie dopisali i udało mi się spotkać ze zdecydowaną większością z którą spotkać się chciałem. Dziękuję wszystkim, którzy znaleźli dla mnie czas (za dużo was było miśki, żeby wymieniać) a wszystkim z którymi się nie zgraliśmy terminami mówię, że następnym razem się uda. I już. Wszyscy jesteście zajebiści, tęsknię za wami tutaj. Rozświetlacie dni i podpalacie noce.

Przeprowadziliśmy się z poprzedniego pokoju do innego, fajniejszego, tańszego i w ogóle. Da się. Do tego wbrew pozorom ma potencjał być lepszą lokalizacją od poprzedniego, bo niby dalej od dworca autobusowego, ale 5 minut od przystanku tramwajowego z którego można pojechać na cały Poznań. I 8 minut do M1. Zazdrościcie? Nie ma czego, nadal kupuję w Biedronce. Którą też mam 8 minut, ale w drugą stronę. Taki wielkopolski lansik.

A, zapomniałem, mój widok z okna:
Tak, to browar Lecha.
Okej, generalnie jest czego zazdrościć. Swoją drogą mam zamiar prowadzić małą krucjatę i pod każdym wpisem Lecha na facebooku zostawiać komentarz "Widzę was z okna." do momentu z którym nie przyjdzie do mnie policja. Wtedy pokażę im, że faktycznie widzę ich z okna i jakoś to wypracujemy. Człowiek może marzyć, nie?

Ostatnio z całej tej tęsknoty, złej kuchni i urlopu zaniedbałem się, że jasna cholera. Zatem po konsultacjach podjąłem wyzwanie A6W, zwanej pieszczotliwie Aerobiczną 6 Vadera. Lub "żydomasońskim nieludzkim narzędziem tortur stworzonym przez psychopatycznych sadystów". Czy jakoś tak. Mam cel wytrzymać do końca, jestem dopiero po pierwszym dniu, to jestem też mocny w pysku. Ostatnia seria z zestawu ma być drugiego grudnia, trzymajcie kciuki. Albo i nie, ciężko się wtedy pisze czy gra.

Ktoś mógłby powiedzieć, że kawa przed północą to raczej nieudany pomysł. Ja mu mówię, żeby pocałował mnie w kawowe ziarno, jutro mam zmianę na dwudziestą i mogę się rozkoszować. Tyle wygrać.

Cóż, postaram się od teraz być chociaż odrobinę bardziej regularnym w pisaniu. Albo i nie, boże, jestem tylko człowiekiem.

Tytuł notki zawdzięczamy filmowi "W dolinie Elah", jak się zastanawiałem co wpisać to ta mądrość na mnie spłynęła z ekranu.

I na koniec macie rewelacyjną piosenkę tytułową z płyty pana Talenta z którą to piosenką zacząłem pisać dzisiejszą notę. Potraktujcie to jako prezent dla wytrwałych: 


Do poczytania!